نفیس

مناجات با خدا

الغوث الغوث خلصنا من النار یا رب

ای آنکه هر که به درگاهت دعا کند اجابت می کنی...

ای آنکه هر کس اطاعتت کند او را دوست می داری...

ای آنکه هر که را دوست داری به او نزدیک هستی...

ای آنکه هر کس از تو محافظت طلبد، او را حفظ و مراقبت می کنی...

ای آنکه در حق کسی که به تو امیدوار است، کرم میفرمایی...

ای آنکه درباره کسی که نافرمانیت کند، حلم می کنی...

ای آنکه در عین عظمت و بزرگی، رئوف و مهربانی

پاسخ:  خداي متعال در قرآن كريم مي فرمايد: «فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ»؛ «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم؛» و در سوره ي احزاب مي فرمايد: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً»؛ «اي كساني كه ايمان آورده ايد به ياد خدا باشيد، ذكر بگوئيد و فراوان خدا را ياد كنيد.» به ياد خدا بودن گاهي لفظي است، گاهي قلبي است و برخي اوقات عملي است.

در اين بحث مناسب مى نمايد كه نكته اى را از هزار و يك نكته تقديم بداريم و آن اينكه .
نكته : چند سالى ، كه برايم ايام الله و ليالى قدر بود، روز و شب از محضر انور استاد ارفع ، مرحوم آيه الله حاج ميرزا سيد ابوالحسن رفيعى قزوينى - روحى فداه - در تهران به تحصيل انوار معارف عقلى و نقلى موفق و مرزوق بودم .
گاهگاهى بعضى از افادات فايض از قلم رصين و وزين بنان علمى خويش را به نگارنده ارائه مى داد كه با كسب اجازه از آن جناب به استنساخ برخى از آنها توفيق يافتم ، كه اين نكته از آن جمله است .
در تاريخ نهم بهمن ماه هزار و سيصد و سى و نه هجرى شمسى ، اين صحيفه مباركه را مرحمت فرموده اند كه آن را، بعد از استنساخ ، در فرداى همان روز به حضرتش تقديم داشتم و عرض كردم : مولاى من ، قرآن مجيد بايد يك دوره بديون اسلوب متين و رفيع از قلم عرشى و نورى مثل حضرتعالى تفسير شود، حيف است كه چنين موهبت الهى در قزوين كفران شود. از كثرت تلهف و تالم بال از نامساعدى احوال و ريب المنون ، به اين كمترين مى فرمود: تو را به سر جدم ، به آمل نرو، ضايع مى شوى .
اين مقاله در تفسير كريمه آلر تلك آيات الكتاب الحكيم اكان للناس ‍ عجبا ان اوحينا الى رجل منهم ان انذر الناس و بشر الذين آمنوا ان لهم قدم صدق عند ربهم قال الكافرون ان هذا لساحر مبين ، مى باشد كه اول سوره مباركه يونس است :

گفتم اگر ، خوانم تو را گفتی اجابت می کنم

گفتم تو می بینی ، مرا ؟ گفتی نگاهت می کنم

گفتم گرفتارم ، خدا گفتی رهایت مکنم

گفتم ندارم ، توشه ای گفتی عطایت می کنم

گفتم شدم از تو ، جدا گفتی ملامت می کنم

گفتم که ، ره گم کرده ام گفتی هدایت می کنم

گفتم که اصلاحم نما گفتی عنایت می کنم

گفتم اگر ، توبه کنم گفتی دعایت می کنم

گفتم که ، می بخشی مرا ؟ گفتی کرامت می کنم

گفتم شود ، مومن شوم ؟ گفتی اشارت می کنم

گفتم اگر ، مومن شدم گفتی بشارت می کنم

گفتم که یارم می شوی گفتی رفاقت می کنم

گفتم بهشتم می بری ؟ گفتی ضمانت می کنم

می عشق

من مست مي عشقم ، هشيار نخواهم شد

وز خواب خوش مستي ، بيدار نخواهم شد

امروز چنان مستم از باده ي دوشينه

تا روز قيامت هم هشيار نخواهم شد

تا هست زنيك وبد ، در كيسه ي من نقدي

در كوي جوانمردان ، عيار نخواهم شد

ازدوست ، به هر خشمي آزرده نخواه گشت

وز يار به هر زخمي ، افگار نخوام شد

چون يار من او باشد ، بي يار نخواهم ماند

چون غمخورم او باشد ، غمخوار نخواهم شد

تا دلبرم او باشد ، دل بر دگري ننهم

تا غمخورم او باشد ، غمخوار نخواهم شد

چون ساخته ي دردم ، در حلقه نيارامم

چون سوخته ي عشقم ، در نار نخواهم شد 

حتى اگر آنچه را در آیات خود قرآن ، درباره "کلام الله " مى خوانیم ، بر شماریم ، مقاله اى مبسوط خواهد شد . تا چه رسد به دریایى مواج از احادیث رسول خدا و اهل بیت علیه السلام که درباره قرآن و حقیقت و ابعاد گوناگون آن بی ان فرموده اند.

علی(علیه‏السلام) روز عید فطر در خطبه ‏ای این جملات را فرمودند: «أَلَا وَ إِنَّ هَذَا الْیَوْمَ یَوْمٌ جَعَلَ اللَّهُ لَکُمْ عِیداً وَ جَعَلَکُمْ لَهُ أَهْلًا فَاذْکُرُوا اللَّهَ یَذْکُرْکُمْ وَ کَبِّرُوهُ وَ عَظِّمُوهُ وَ سَبِّحُوهُ وَ مَجِّدُوهُ وَ ادْعُوهُ یَسْتَجِبْ لَکُمْ».۲ حضرت راجع به روز عید فطر می‏فرماید درخواست کنید از خدا و دعا کنید و بدانید که این دعاها را خداوند به اجابت می‏رساند و می‏پذیرد. معلوم می‏شود این زمان خاص روی اجابت دعا اثر دارد.

می دانیم که خداوند متعال الرحمن الرحیم  است و نهایت محبت را به ما بندگانش دارد ، و ما از این محبت بی شائبه بهره مندیم ، گاهی که حس خوب عرفانی به ما دست می دهد دلمان می خواهد به خدا محبت کنیم و شروع می کنیم که : ای خدا دوستت دارم،خدایا من عاشقت هستم،خدایا چنین،خدایا چنان ... اما همین برای محبت کردن به خدا کافی است؟

 «یا اَحْمَدُ؛ لَیْسَ کلُّ مَنْ قالَ اُحِبُّ اللّهَ اَحَبَّنى، حَتّى یَأْخُذَ قُوتاً وَ یَلْبِسَ دُوناً وَ یَنامَ سُجُوداً وَ یُطیلَ قِیاماً وَ یَلْزَمَ صَمْتاً»

اى محمد؛ چنان نیست که هر کس گفت خدا را دوست مى‌دارم، دوستدار من است، مگر اینکه به اندکى غذا اکتفا کند و به مختصر لباسى قناعت جوید و خوابش به سجده باشد و قیام نماز را طول دهد و به سکوت روى آورد.

ـ شيخ صدوق در كتاب «كمال الدين» از حضرت رضا(عليه السلام) روايت نمود كه ايشان فرمودند: قائم كسى است كه در زمان خروجش با آن طول زمان (غيبت) به صورت جوان ظاهر مى شود و بدنش بااندازه اى پر قوتست كه اگر بر درخت بزرگى دست دراز كند آن را از بيخ بر كند و اگر در ميان كوهها نعره كشد سنگهاى سخت از هيبت صوت او از هم پاشيده شود.

در يك‌ نظر دقيق‌، قرآن‌ همه‌ چيز را آيت‌ و نشانه‌ مي‌داند؛ دربرخي‌ مواضع‌، بصورت‌ كلي‌ اشاره‌ مي‌كند كه‌ همه‌ چيز آيت‌ است‌.

«وَ كأَيّن‌ مِن‌ْ آيَه‌ٍ فِي‌ السَّمَوات‌ِ وَ الاْ‌َرْض‌ِ و ...»    

«و چه‌ بسيار نشانه‌هاست‌ در آسمان‌ و زمين‌»

و يا در جاي‌ ديگري‌ مي‌فرمايد:

«اِن‌َّ فِي‌ السَّمَوات‌ِ وَ الاْ‌َرْض‌ِ لاَ‌´يات‌ٍ لِلْمُؤْمِنين‌َ»  

«به‌ راستي‌ در آسمانهاو زمين‌، براي‌ مؤمنان‌ نشانه‌هايي‌ است‌.»

اما در پاره‌اي‌ آيات‌، قرآن‌، نشانه‌ها رابه‌ صورت‌ خاص‌ ذكرمي‌كند، مانند اين‌ آيات‌:

 1ـ«وَ جَعَلْنا اللَّيْل‌َ وَ النَّهارَ آيَتَيْن‌ فَمَحَوْنا آيَه‌َ اللَّيْل‌ِ وَ جَعَلْنا آيَه‌َ النَّهارِمُبْصِرَه‌ً لِتَبْتَغُوا فَضْلاً مِن‌ْ رَبِّكُم‌ْ وَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنين‌َ وَ الْحِساب‌َ وَكُل‌َّ شَي‌ْءٍ فَصَّلْناه‌ُ تَفْصيلاً»  

«و شب‌ و روز را دو نشانه‌ قرار داديم‌. نشانه‌ شب‌ را تيره‌ گون‌ ونشانه‌ روز را روشني‌‌بخش‌ گردانيديم‌ تا (‌در آن‌) فضلي‌ ازپروردگارتان‌ بجوييد، تا شماره‌ سالها و حساب‌ (‌عمرها ورويدادها) رابدانيد و هر چيزي‌ را به‌ روشني‌ باز نموديم‌.»